Rozmowę z Panią Wiesławą poprzedza oglądanie zdjęć. Na jednym z nich moja rozmówczyni się zatrzymuje i uśmiecha…

Pani Danuta nosi okulary. Zanim ją spotkałam i usiadłyśmy naprzeciwko siebie, aby porozmawiać, zaczęłam ją sobie wyobrażać…

Spotykamy się pięknego, słonecznego, jesiennego dnia. Pytam Panią Mariolę o zbiory i przetwory, bo wiem, że bardzo je lubi…

Trzeba bardzo uważać, aby nie zacząć myśleć o człowieku w kategorii teczki, czy zadania. Każdy Pani Danuta nosi kolorowe ubrania.

Potrzebującemu człowiekowi trzeba uruchomić windę nieskończoności, bo nieskończenie wiele rąk potrzeba, aby człowieka podnieść, aby mu uzmysłowić, że coś potrafi.

W każdym działaniu najważniejsze jest dziecko w pieczy zastępczej. Ma być szczęśliwe, bezpieczne i ma mieć możliwość rozwoju

Chciałaby być jeszcze szybsza. Jeszcze bardziej pomocna. I dorzuca na koniec: „Może kupię sobie wrotki albo deskorolkę”?

Wiola przychodzi na spotkanie w butach na obcasach. Słychać je już na schodach. Wchodzi, uśmiecha się, siada.

Gdyby miała zliczyć, ile ma dzieci, rachunek nie byłby wcale prosty…
– Na pewno od czasu rozpoczęcia pracy w fundacji…kilkadziesiąt i na pewno już kilkoro wnucząt.

„Ciocia Ela jest w moim życiu ważną osobą, która wspiera mnie, pcha do przodu moje pasje, nigdy nie pozwala, abym w siebie zwątpiła. Z każdym problemem mogę do niej przyjść. Dba o nas jak o własną rodzinę. Pamiętam jak na przykład w zimę smarowała nam wszystkim buzię kremem, żeby nam pyśki nie zamarzły”. 

Nas trudno oszukać. Nie ma chyba takiej historii, której ktoś dla nas nie wymyślił. Śmieje się pod nosem Pani Anna Chober. Z drugiej strony w wiele prawdziwych sytuacji z którymi stykają się pracownicy MOPR, ktoś z zewnątrz na pewno by nie uwierzył.

Ma spokojny głos, mówiąc nie śpieszy się. Waży słowa. Dużo uwagi poświęca rozmówcy. Jest filigranowa i nonszalancko elegancka. Sprawia wrażenie osoby godnej zaufania i życzliwej, takiej do której podchodzi się w obcym mieście pytając o pomoc.

Mówi o sobie ,,zawodowy pomagacz”. Tomasz Maruszak tym, że chce nim być, wiedział już od liceum, choć wtedy jeszcze nie wiedział dokładnie, dokąd poniesie go droga. W swoim życiu miał przerwę od pracy socjalnej, ale na krótko. Bo ,,pomagaczem” się jest i już nic tego w człowieku nie zmieni.

Wygląda jak muzyk alternatywny, jest psychologiem, jeździ karetką, do tego studiuje ratownictwo. Wydaje się, że Michał Gondek jest w wielu miejscach jednocześnie. Jest wiceprezesem Stowarzyszenia na Rzecz Ratownictwa ADIUTARE w Gdańsku oraz koordynatorem projektu Daj Sygnał…

Mówiąc, nie podnosi głosu, ale już w krótkiej rozmowie słychać, że stanowczość i upór może też mieć brzmienie delikatne i uprzejme. To osoba, której łatwo powierzyć swoją historię. Dziś to ona jest bohaterką opowieści – dzieli się nią, jakby robiła coś najzwyklejszego pod słońcem, a przecież mierzy się z historiami najtrudniejszymi, od których wielu ludzi woli odwrócić wzrok i słuch.

Ich dzień rozpoczyna się o 6 rano. Pan Henryk schodzi do kuchni, wstawia wodę na herbatę, robi kanapki. Z dwóch bochenków chleba. Pani Joanna budzi się pół godziny później. Razem z nią dzieci. Jest ich jedenaścioro. Potem dzieci są rozwożone do placówek a życie zaczyna nabierać tempa. Zakupy, poradnie, lekarze, gotowanie, sprzątanie. W organizacji pomaga kalendarz.

„Aśka zawsze się zgłosi” – tak mówią o niej koleżanki i koledzy. Energetyczna, z sercem na dłoni. Z takim podejściem w pomocy społecznej pracuje od pawie 40 lat. Spotykamy się w piątkowe wczesne popołudnie. Wyrywam ją z szeregu obowiązków. Ale nie pospiesza, jest uważna i skupiona. Rozmarza się, kiedy pytam o plany. Bo w tym tempie życia marzy o domu wśród zieleni.